ახალი წელი საქართველოს ყველა კუთხეში სხვადასხვანაირად აღინიშნებოდა. თავდაპირველად
მეოთხე საუკუნეში ახალ წელს აღნიშნავდნენ 6 აგვისტოს, ხოლო მეშვიდე საუკუნეში მას სექტემბერში აღნიშნავდნენ, მეცხრე საუკუნეში კი მას აღნიშნავდნენ მარტში, ხოლო მეთოთხმეტე საუკუნიდან მას ჩვეულებისამებრ პირველ იანვარს აღნიშნავდნენ. ყველა ოჯახში ახალი წელი სხვადასხვანაირად აღინიშნებოდა, ადამიანების კოსტუმები ჩვეულებისამბერ ძალიან ლამაზი იყო და ამ კოსტუმებს ოჯახებში შეჰქონდათ ბედნიერება. ძალიან ხშირად ქართველები ახალ წელს ''წმ. ბასილის'' დღეს უწოდებდნენ, ''წმ. ბასილის ანუ ახალი წლის დღეს ყველა ოჯახში იწვებოდა პატარა პური და ამ პურს ''წმ. ბასილის''-პურს უწოდებდნენ. ახალ წელს ნაძვის ხის გარდა ერთი აუცილებელი ატრიბუტი უნდა ყოფილიყო თითოეულ ოჯახში, და ეს ატრიბუტი ჩიჩილაკი იყო. ჩიჩილაკი მზადდებოდა ახალი კაკლის ტოტებისაგან რომელიც იყო დახვეული და ჩამოდიოდა დაბლა. ჩიჩილაკს ''წმ. ბასილის'' წვერს უწოდებდნენ. იმ დროში ჩიჩილაკი ისეთივე აუცილებელი იყო, როგორც დღეს მაგალითად გოზინაყი ან ნაძვის ხე. ყოველ წელს ''წმ. ბასილის'' წვერს ანუ ჩიჩილაკს წვავდნენ და მასთან ერთად იწვებოდა ძველი წლის ცუდი მოგონებები.

ყველაზე საინტერესოდ ახალ წელს თბილისსში აღნიშნავდნენ, იგი ძალიან გავს თანამედროვე აღნიშვნას, უბრალოდ მათ ერთი წესი ჰქონდათ. რათქმაუნდა ყველა ოჯახში აუცილებელი იყო კამფეტებითა და ხილით სავსე მაგიდები. როგორც კი ახალი წელი შემობრძანდებოდა, ამ მაგიდებიდან ყველა ოჯახის წევრს უნდა აეღო ტკბილეულით სავსე ჯამი და უნდა ეარა სახლის გარშემო. დრო გავიდა, და ეს წესებიც შეიცვალა, ყველაზე მთავარი კი ის დარჩა, რომ ადამიანი აუცილებლად პოზიტიურად უნდა გაეწყოს ახალი წლის მობრძანებისას. თითქმის ყველა ადამიანს სჯერა, რომ ახალი წლის ღამეს ჩაფიქრებული ნატვრა აუცილებლათ შეუსრულდებათ.